Ondanks de werkelijk schitterende hoes, was het voor mij geen geheim dat Justin Rutledge’s muziek “iets met bootjes heeft”. The Early Widows bevat weer de nodige kabbelende nummers waar Rutledge een patent op schijnt te hebben. Toch verveelt deze plaat, waar ik aanvankelijk bang voor was, geen moment. Na meerdere luisterbeurten werkt de plaat zelfs verslavend. De ogenschijnlijk eenvoudige nummers bevatten beslist meer diepte dan een eerste oppervlakkige kennismaking prijsgeeft. De extreem krachtige opener (en single) Be A Man kent een onstuimige beat, en geeft indirect al aan dat Rutledge een stap voorwaarts wil maken.

Het album is over de gehele lijn puntiger geslepen dan Rutledge’s voorgaande werk. Hierdoor is de zeggingskracht vergroot. De rauwe randjes zijn echter terdege gebleven. Hawksley Workman schijnt voor de productie de voornaamste “credits” te mogen claimen. Het totaal geluid heeft meer body gekregen dan ik voorheen gewend was van deze Canadees. Ook de rustig voortkabbelende songs zijn voorzien van gevarieerde accenten die de suspense van de nummers ten goede komen. Behalve de uiteenlopend aanwezige gitaren wordt ook gestrooid met gepassioneerde dameskoren. Binnen een nummer als Snowmen mengt zich een zangeres in het muzikale pallet die voor een kort moment Dark Side of the Moon doet herleven.

Gebruikmakend van zijn vroegere rol als editor (van een literair tijdschrift) paste Justin op Man Descending (uit 2008) een serie korte verhalen van Guy Vanderhaeghe als basislijn toe. The Early Widows bevat een aantal nummers die gebaseerd zijn op Divisadero, een verhaal van Michael Ondaatje. Ik was altijd al een liefhebber van Rutledge’s werk, en deze laatste maakt meer indruk op me dan zijn voorganger. Er zijn beslist componenten gebleven in Rutledge’s muziek. Zijn stijl is herkenbaar als voorheen, terwijl de dynamiek binnen zijn geluid alleen maar aan kracht heeft gewonnen. Een regelrechte aanrader! (SMP)